Οι εκλογές αποτελούν έναν θεσμό απόλυτα συνυφασμένο με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, η διαιώνιση της οποίας είναι αδύνατη χωρίς την ύπαρξη της εκλογικής διαδικασίας, ένα δημοκρατικό άλλοθι με το οποίο οι ψηφοφόροι καλούνται ανά τέσσερα περίπου χρόνια να εναλλάσσουν εξουσιαστές για τιε δικές τους πάντα σκοπιμότητες. Η συμμετοχή στις εκλογές αναδεικνύετε από το κράτος ως ύψιστο δικαίωμα για έναν πολίτη άλλα ταυτόχρονα και εκβιαστικό καθήκον, ολοκληρώνοντας έτσι την αυταπάτη του κοινωνικά “ενεργού πολίτη” που έντεχνα πλασάρουν τα Μέσα Μαζικής εξαπάτησης. Μια τέλεια στημένη απάτη, που όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τους ιδανικούς αποδέκτες.
Το κενό αυτό έρχονται να καλύψουν “ευσυνείδητοι πολίτες” που με περίσσια χαρά σπεύδουν να επιλέξουν το ποιος θα κάνει την “βρώμικη δουλειά” για αυτούς, αναθέτοντας σε άλλους την διαχείριση των ζωών τους. Αποστολή αυτής της δημοκρατικά εκλεγμένης μειοψηφίας είναι έκτος από την πλήρη οικονομική εκμετάλλευση όλων των χαμηλών κοινωνικών τάξεων η καταστολή οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας που αντιστέκεται αλλά και οποιουδήποτε αυτοδιαχειριζόμενου εγχειρήματος που ξεφεύγει από την λογική της ανάθεσης της εξουσίας σε μία ελίτ. Όλα αυτά φυσικά πίσω από τον μανδύα της Δημοκρατίας.
Στο ίδιο μήκος κύματος, ίσως σε μια πιο light μορφή, κινείται και ο θεσμός των φοιτητικών εκλογών. Πίσω από την πολύχρωμη φιέστα των παρατάξεων κρύβεται η ίδια σαπίλα που χαρακτηρίζει και το εξωπανεπιστημιακό πολιτικό σύστημα: γλοιώδη κομματόσκυλα, επίδοξοι βουλευτές, υπουργοί αλλά και επαγγελματίες επαναστάτες, αφού όλη την χρονιά προσπαθούν να σε βολέψουν με σημειώσεις για τα μαθήματα σου, να σε διασκεδάσουν στα πιο in club και μπουζούκια ή να σου πουλήσουν επαναστατική ρητορεία για το ένδοξο παρελθόν τους, σου ζητάνε τώρα να τους αναθέσεις την αντιπροσώπευσή σου στα όργανα του ΤΕΙ. Πρακτικά πρόκειται για την εξαργύρωση της σχέσης εξάρτησης που επιχειρούν να δημιουργήσουν όλο το ακαδημαϊκό έτος οι παρατάξεις, καθιστώντας τους φοιτητές ετερόβουλα όντα τα οποία δεν μπορούν να επιβιώσουν σε κανένα τομέα της φοιτητικής τους ζωής και της πολιτικής τους δραστηριότητας χωρίς την βοήθεια τους. Αφού λοιπόν παραμυθιάζονται για την ικανότητα των παρατάξεων να λύσουν τα προβλήματα τους (αυτοί ξέρουν), περιορίζουν την πολιτική τους παρέμβαση στα ελάχιστα λεπτά της εκλογικής διαδικασίας και έπειτα αποχωρούν έχοντας την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά παραμένοντας άπραγοι για όλη την υπόλοιπη περίοδο ,συνεπώς κάθε αυτόνομη πρωτοβουλία κρίνεται άσκοπη καθώς άλλοι που ξέρουν καλύτερα το έχουν αναλάβει για λογαριασμό τους, ιδού το μεγαλείο της αντιπροσώπευσης.
Μοναδική ουσιαστική αντι-πρόταση ενάντια σε αυτόν τον εξουσιαστικό συρφετό, μπορεί να είναι η αποχή και το άκυρο από τις εκλογικές αυταπάτες. Όχι φυσικά ως επιλογή πολιτικής αδιαφορίας άλλα ως μαχητική επιλογή που υποχρεωτικά συμβαδίζει με τις αντίστοιχες αγωνιστικές διαδικασίες στο επίπεδο των κοινωνικών αγώνων, των απεργιακών ακομμάτιστων κινητοποιήσεων και στην κατά μέτωπο επίθεση στο κράτος και στο κεφάλαιο.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΕΡΑΤΑ