ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ..

 

Τριάντα εννιά χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου και οι αλυσίδες παραμένουν δεμένες στα χέρια των σκλάβων πιο σφιχτά από ποτέ. Οι μύθοι από-μυθοποιήθηκαν, οι ήρωες απο-ηρωποιήθηκαν, οι τίμιοι έγιναν κλέφτες και μας κάθισαν στο σβέρκο αυτά τα τριάντα εννιά «δημοκρατικά» χρόνια της μεταπολίτευσης.

Η εξέγερση έγινε εθνική εορτή, την οικειοποιήθηκαν και την εκμεταλλεύτηκαν ένα σωρό κομματόσκυλα, πρωταγωνιστές της αντίστασης, δημοσιογραφίσκοι και καλλιτεχνάδες. Στο όνομα της έκαναν καριέρα ψευτοεπαναστάτες της εποχής, μεταγενέστεροι ρουσφετολόγοι, θύματα που έγιναν θύτες και πρωθυπουργοί, λες και κάποιοι τους χρωστάμε αιώνια υπακοή και αφοσίωση. Τριάντα εννιά χρόνια μετά συνεχίζουμε να τους βλέπουμε και να τους ανεχόμαστε στις επετειακές εκπομπές της τηλεόρασης για να μας κάνουν μαθήματα επανάστασης και να μας υπενθυμίσουν ότι σε αυτούς τα χρωστάμε όλα.

Όσο όμως και να τρώγονται μεταξύ τους, όσο και να προσπαθούν να οικειοποιηθούν διάφοροι την εξέγερση, αυτή δεν παύει να είναι μια αντίσταση του ελληνικού λάου σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Σε πρώτη φάση αυθόρμητη όπως όλες οι εξεγέρσεις και ακαθοδήγητη. Μακριά από κομματικές παρατάξεις και συμφέροντα που βρήκαν έδαφος προκειμένου να καπηλευτούν τον αγώνα της 17 Νοέμβρη-ένα ξέσπασμα των καταπιεσμένων- με όλα τα χαρακτηριστικά που αυτή μπορεί να φέρει δεν μπορεί να γίνεται κτήμα κανενός. Ανήκει στους νεκρούς της και στους αφανής πρωταγωνιστές της.

Η επταετία της χούντας μπορεί να τέλειωσε όμως αντικαταστάθηκε από μια εξίσου καταπιεστική και εκφυλιστική δημοκρατία. Οι εκάστοτε εξουσιαστές ακολουθώντας τους δυτικούς εταίρους του ελληνικού κράτους έκαναν την ελληνική κοινωνία μέτοχο σε μια αποχαύνωση δίχως προηγούμενο. Το ελληνικό όνειρο της καριέρας και της μάσας(στα πρότυπα του αμερικάνικου) έμελλε να χτιστεί στα χρόνια της μεταπολίτευσης με την σύμπραξη εξουσιαστών και ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λάου στην πλάτη ελλήνων και ξένων εργατών. Η αστυνόμευση, η ρουφιανιά, οι κάμερες , ο ατομικισμός έγιναν μέρος της ημερησίας διάταξης με αποκορύφωμα την σημερινή εποχή της καπιταλιστικής ολομέτωπης επίθεσης.

 

Με θλίψη παρατηρούμε τριάντα εννιά χρόνια μετά η εν λόγω εξέγερση να χρησιμοποιείται και να γίνεται επιχειρηματικό όπλο στα χεριά των γερμανοτσολιάδων της νέας εποχής. Η διαστρέβλωση και ο γκεμπελισμός των νέων ολοκληρωτιστών δεν έχει όρια. Μάλιστα φτάνει ως το σημείο να αμφισβητεί ακόμα και δημόσια την ύπαρξη νεκρών αγωνιστών. Ευτυχώς όμως η φράση που τελευταία έχουμε βαρεθεί να ακούμε «η γενιά του πολυτεχνείου μας κατέστρεψε» είναι μόνο ένα μέρος της αλήθειας μακριά από κάθε απελευθερωτική προοπτική που μπορούσε να είχε αυτή η εξέγερση. Οι ιδεολογικοί απόγονοι της χούντας το γνωρίζουν καλά αυτό στην προσπάθεια τους για ανασύσταση και οι εξεγερμένοι τους το υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία.

Η επαίτιος της 17 Νοέμβρη κατάφερνε πάντα να είναι ο χώρος και ο τόπος συνάντησης ανθρώπων που δεν ξέχασαν και ούτε θέλουν να ξεχάσουν. Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία αποτελούσε ευκαιρία για σύγκρουση απαριθμώντας χιλιάδες κόσμου. Το 1985 συνοδεύτηκε από τη δολοφονία του νεαρού αναρχικού Μιχάλη Καλτεζά, ενώ το 1995 έγινε η αφορμή για μια εξέγερση στο χώρο του πολυτεχνείου με εκατοντάδες συλληφθέντες και την εφόρμηση της αστυνομίας στο άσυλο για πρώτη φορά μετά το 73’.

Η εξέγερση του πολυτεχνείου τέλειωσε για όσους βολεύτηκαν και επαναπαύτηκαν. Για όσους συμβιβάστηκαν με τα κατοπινά καθεστώτα και εξαργυρώνουν ακόμα…..

Για μας ως αναρχικούς-αντιεξουσιαστές και όσους αρνούνται κάθε λεπτό και κάθε στιγμή την καταπίεση και την εκμετάλλευση είναι ένας αγώνας διάρκειας που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας σε κάθε γειτονιά σε κάθε σπίτι, σε κάθε εργασιακό χώρο. Φυσικά δε πέφτουμε στη παγίδα να πανηγυρίσουμε την κατάρρευση της χούντας αντιλαμβανόμενοι από τη δική μας σκοπιά την εδραίωση της δημοκρατίας ως μια συνεχεία στο εξουσιαστικό έργο, άρα και ταυτόχρονα ως ένα ένα νέο πεδίο αγώνα και ρήξης με τους θεσμούς που αυτή φέρει μαζί της. Ο αγώνας του πολυτεχνείου αποσκοπούσε στην αποτίναξη ενός ζυγού που κουβαλάμε μέχρι σήμερα. Ακόμα και αν ο λύκος φοράει πρόβεια αλεπούς παραμένει λύκος. Έτσι και η εξουσία όσες μάσκες και να φορέσει παραμένει το ίδιο βίαιη και αυταρχική γιατί απλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς…..μένει να μην συμπράξουμε μαζί της.

Επειδή όμως τα γεγονότα είναι όψεις του ιδίου νομίσματος που περιστρέφεται απ άπειρον όποιος δεν προνοεί βρίσκεται αντιμέτωπος με τα λάθη του παρελθόντος.

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΤΕΙ Αθήνας

This entry was posted in κρατικές δολοφονίες, ΤΕΙ Αθήνας. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *